Duo Reges: constructio interrete. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Hic ambiguo ludimur. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Peccata autem partim esse tolerabilia, partim nullo modo, propterea quod alia peccata plures, alia pauciores quasi numeros officii praeterirent.
Est, ut dicis, inquit; Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quid, de quo nulla dissensio est? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Et saepe officium est sapientis desciscere a vita, cum sit beatissimus, si id oportune facere possit, quod est convenienter naturae.
0 Comments